سیما ترابی دشت بیاض - دانشجوی دکتری حکمت متعالیه دانشگاه فردوسی مشهد و مدرس دانشگاه فرهنگیان
سحر ترابی دشت بیاض - کارشناس ارشد مدیریت اجرایی شهری (MBA) دانشگاه صنعتی اصفهان

روایت با تمام شیون زندگی انسان در ارتباط است. انسانها می توانند جهان را در قالب روایت درک کنندو می توانند در قالب روایت درباره جهان بگویند. تشخیص رابطه هدفمند میان وضعیتها شرط لازم روایتاست؛ این رابطه هدفمند میان وضعیتها را همه گویندگان و مخاطبان باید تشخیص دهند در غیر اینصورت دراین تخاطب، روایتی شکل نمی گیرد. چیستی روایت را جز از راه کارکردش نمی توان دریافت. روایت ازطریق زبان بیان شده و با گفتار یا نوشتار، تصاویر ثابت یا متغیر، ایما و اشاره،و تلفیق بسامان همه این عناصرمنتقل می شود. در فلسفه تحلیلی، نظریات متفاوت و مهمی درباره حقیقت زبان مطرح شده است. ویتگنشتایناول در دوره نخست فلسفی خود می گوید: مرزهای زبان من، نشانگر مرزهای جهان من است و هیچ واقعیتیخارج از حدود زبان، ناظر بر امر واقع نیست. نظریه اخیر نماینده یک دیدگاه مدرن درباره زبان است. در مقابل،طبق نظریه بازیهای زبانی، زبان پدیدهای چند بعدی است و نمیتوان آنرا از دیدگاهی ذاتگرایانه دریافت.به باور ویتگنشتاین دوم، زبان ماهیتی بسیار پیچیده دارد و از اینرو نمی توان آنرا با الگویی ساده توضیح داد وکنیم و بجای آنکه به معانی کنشهای زبانی بیندیشیم، توضیح را جانشین توصیف توصیه می کند که کارکرد عملی آنها را در متن زندگی دریابیم. زبان پیکرهای از بازیهای زبانی _کارکردهای زبانی_متفاوت می باشد و هریک از این بازیهای زبانی با شکلی از زندگی منطبق است. بنابر این، فهم یک بازی زبانی مستلزمشرکت در آن شکلی از زندگی است که بازی زبانی مورد نظر در بستر آن واقع میشود. نظریه بازیهای زبانی یک دیدگاه فلسفی پستمدرن درباره زبان است که در تقابل با فلسفه متقدم ویتگنشتاین یا نظریه تصویری زبان، بسط یافته است.درنظریات پسامدرن دانش روایی ودانش علمی بازیهای زبانی متفاوتند و هیچ برتری میان علم و روایت وجود ندارد. دانش علمی خود بر زمینه ای روایی استوار است.

روایت، نظریه بازیهای زبانی، پسامدرن