آخرین خط بندگی (در مثنوی معنوی)

حیرت ششمین مرحله از مراحل سیر و سلوک، وادی کمال انسانیت، عصارهی سیر و سلوک و جمع بین طریق ومنزل است. حیرت از نظر مولانا موجبی است، برای راه یافتن به حضرت حق و درک عالم غیب. از آن جا که عرفان اسلامی ایرانی در آثار مولانا به کمال رسیدهاست، بررسی ششمین وادی سلوک و جلوههای آن در مثنوی معنوی وجههی همت این مقاله قرار گرفتهاست. در آثار مولانا جلالالدین محمد بلخی، به طور کلی به دو نوع حیرت)محمود و مذموم( برمی خوریم. وی با تمثیلهای متفاوت حیرت راستین را از حیرت کاذب تمییز دادهاست. در نظر مولانا عشق، تجلیات الهی، تضاد موجود در آفرینش، امید و سپس ناامیدی، از عواملی است که انسان را دچار حیرتمیکند. این شاعر و عارف سترگ، ضمن اینکه به تاثیر مثبت مردان حق که در تجلیات الهی حایرند اشاره میکند؛ حیرانی را نسبی میداند و غفلت را ستون هستی و عامل بقای حیات معرفی میکند. در نظر وی تمام هستی اعم از انسان و جماد و نبات، حیران و جویان خداوند هستند. معشوق ازلی هر لحظه از دریچهای رخ مینماید و عاشق حایر، دوست دارد برای دیدن تجلیات الهی جان ببازد، زیرا میداند دراین جان باختن زندگی پس زندگی است.

Keywords:

آخرین خط بندگی , مولانا , مثنوی معنوی , حیرانی