اصطلاح شناسی طنز درادبیات تازی وپارسی

بشر همواره از مفهوم طنز در بیان )اعم از گفتار، نوشتار، رفتار و تصویر( خود بهره برده است اما ادبیات هر فرهنگی نامی برای آن برگزیده است. این نوشتار سعی بر آن دارد به ریشه شناسی و اصطالح شناسی )ترمینولوژی( طنز بپردازد. برای دست یافتن به این هدف ابتدا نیم نگاهی گذرا به ویژگی های الفاظ مترادف طنز دارد. سپس معنا و مفهوم طنز را در ادبیات پارسی بررسی می کند و سه اصطالح فکاهه ، هزل و طنز را مورد پژوهش قرار می دهد. در بخش دوم به مفهوم طنز در ادبیات تازی پرداخته و سه اصطالح تهکم ، هزل یراد به الجد و تجاهل العارف معرفی می گردد. برای دست یافتن به کاربرد و معنای اصطالحات ذکر شده از اشعار و نمونه های قرآنی مدد گرفته است. از این رو که طنز در ظاهر شوخی ای است که هدف از آن انتقاد می باشد، در هر دو ادبیات فارسی و عربی تحت عناوین مختلف این شیوه بیان، به کار رفته است.

Keywords:

تر مینولژی اصطلاح شناسی , طنز , هزل , تهکم , ادبیات تطبیقی