تبیین فلسفهی حقیقی سفر در اندیشهی عطار نیشابوری

سفر، سلوک، سیمرغ، قاف، از کلیدواژههای اصلی حماسهی عرفانی منطقالطیر عطار است. اکثر بزرگان و عارفان وصاحبان آثار بدیع غالبا اهل سیر و سفر بودهاند، حتی اغلب سفرهای ظاهریشان نیز جهت اعتلا و ایجاد تحول در باطنبوده است، آنان سفر خاک را مقدمهای برای سفری مهمتر و پرجاذبهتر یعنی سفر افلاک میدانستند. شیخ عطار سیر و سلوک به سوی حق را در قالب جستجوی مرغان و شخصیتهایی که برای آنها میآفریند تبیین کرده است، در واقعهر کدام از این مرغها اشاره به شخصیت و عالم درون و افکار انسانها دارد. سفر و آشنایی سالک با فراز و نشیب راه، از منظر عطار لازمهی سلوک و نیل به مقصود است. عرفان اصیل انسانساز همواره درون سالک را به تکاپو میکشاندتا وجود انسان راکد و دربند ملک و تعلقات نباشد، و برای داشتن دیدهی بابصیرت و کسب علم و معرفت، راهی سفر شود، به تفکر و تدبر و سیر در آیات آفاقی و انفسی بپردازد. عطار نیز خود گویی بارها این سفر را پیموده و اکنون راهنما و دستگیر سایر مسافران گشته است، در این مجال به بررسی سفر و تبیین فلسفه و لزوم سفر از منظر عطار در منظومهی منطقالطیر پرداخته میشود.

Keywords:

سفر , سیر و سلوک , وادی , منطقالطیر