سیمای پیر در اشعار عرفانی براساس حدیقه سنایی، مثنوی مولوی و غزلیات حافظ
Publish place: کنگره بین المللی زبان و ادبیات
Publish Year: 1395
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 696
This Paper With 13 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
LPMCONF01_0232
تاریخ نمایه سازی: 7 اردیبهشت 1396
Abstract:
معرفی پیر به عنوان عامل اصلی در قطع مراحل سلوک یکی از مفاهیم عمدهای است که عرفا به تبیین و تشریح آن پرداختهاند و هر جا که مجالی یافتهاند گوشهای از ویژگیهای آنان را بیان کردهاند. سنایی، مولوی و حافظ از جمله عارفانیهستند که به کمک ابزار شعر به بیان مفاهیم بلند اخلاقی و عرفانی پرداختهاند. سنایی در حدیقه الحقیقه در خلال حکایات و خطابههای فراوان به نمایش خصلتهای ممتاز پیران واصل پرداخته است. همچنین او از حادثه برخورد با رب شخصی خودکه آن را عقل کل میخواند سخن میگوید. جوهر اصلی مثنوی مولوی نیز معرفی انسان کامل است. تجربهی وحدت بامن حقیقی در مثنوی مولوی بسیار برجستهتر و مشهودتر مشاهده میشود. پیر حافظ با آنکه دارای همان مقام والای معنوی است ولی دارای ویژگیهای متفاوت و گاه متناقض است. هدف از این پژوهش، بررسی جایگاه پیر در عالم عرفان از نقطهنظر این سه شاعر و تصویری که از شخصیت پیر ارایه کردهاند میباشد. همچنین گوشهای از ویژگیها و صفات برجسته و وظایف پیران در قبال سالکان که از تحلیل سه اثر مورد نظر به دست آمده ارایه میگردد
Keywords:
Authors
آرزو حسنی
دانش آموخته کارشناس ارشد دانشگاه گلستان
منیره فرضی شوب
استادیار و عضو هیات علمی دانشگاه گلستان
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :