نسرین مظفری - استادیار دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، گروه دروس عمومی
مرضیه نوروزی - کارشناس ارشد رشته زبان و ادبیات فارسی

یکی از موضوعات پربسامد درمجموعه دیوان شاعران معاصر البته با رنگ و بوی خاص، عشق و متعلقات آن است که بررسی زوایا و ابعاد آن در شعر معاصر نیازمند پژوهشی کلان و فراگیر است. در این میان منوچهرآتشی و علی باباچاهی درکنار شاعران بزرگ معاصر، دو شاعر برجسته و تاثیرگذار برجریان شعر فارسی هستند که در حوزهی یاد شده با رویکردی تازه هم از نظر کمیت و هم از نظر کیفیت اشعار بسیاری را سروده اندکه با نگاه به موضوع عشق و رویکرد این دو شاعرچنین برمیآید که دست یافتن به تصویری از ذهنیت غنایی آنها به چند غزل و تغزل محدود نمیشود و باید در سراسراشعارشان بازجسته شود؛ چراکه آتشی و باباچاهی عشقشان را نه خلاصه در یک فرد که به سراسر هستی معطوف داشتهاند و برخلاف شاعران کلاسیک و بسیاری از معاصران، از منظر عشق تنها به معشوق واقعی وآرمانی ننگریسته اند. نگاهعاشقانهی انسانگرایانه، ویژه و فراگیر آنان کل هستی را در برمی گیرد و به غیر از معشوق، طبیعت و انسان را نیز مینوازد. هرچند عشق آتشی آکنده از درد و جدایی است، مولفهای که در شعر باباچاهی کمرنگ است. در این پژوهش تلاش شده با استفاده از روش توصیفی تحلیلی مضمون عشق در اشعار این دو شاعر برجستهی جنوبی مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد و شباهت و تفاوت موجود در نگرش ایشان با استناد به اشعارشان تبیین گردد.

شعر، درون مایه، منوچهر آتشی، علی باباچاهی، عشق