محمدرضا بختیاری - استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه پیام نور مرکز نقده
فرحناز مردی - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان وادبیات فارسی دانشگاه پیام نور مرکز نقده

نماد گرایی و سرایش شعر نمادین از گذشته تا حال در شعر و بیان شاعران و نویسندگان رواج داشته است؛ آن هم به سبب عوامل سیاسی،اجتماعی، زبانی و درهم شکستن هنجارهای زبان. اما نمادگرایی در شعر معاصر ایران از حدود سال 1316با شعر ققنوس نیما یوشیج آغاز شد و با آثاری دیگر؛ چون مرغ آمین ، کارشب پا ، پادشاه فتح بر دامنه ی شعری سمبولیک افزود.از بعد از شهریور 1320 شعر نمادین یا سمبولیک نیما طرفدارانی جدی یافت و کسانی؛ چون اخوان ثالث و احمد شاملو، شیوه ی نیما را پی گرفتند. این تحقیق با هدف بررسی نقش نماد در شعر نیمایوشیج به انجام رسیده است. پس از بررسی اشعار نیما یوشیج به این نتیجه رسیدیم که درشعر معاصراز جمله، اشعارنیما، به عنوان پدر شعر نوی فارسی نمادین و استعاری بودن واژگان، بسامد بالایی دارد و بسیاری از واژگان و اشعار به صورت نمادهای اجتماعی و سیاسی (فردی و عمومی) به کار رفته است؛ به دیگر سخن، نماد گرایی بخش سبک آفرین شعر نیمایی به حساب می آید.

شعر معاصر، نمادگرایی، نیما یوشیج، اشعار نمادین، نماد در شعر نیما