سعید نیسی - کارشناس ارشد زبان و ادبیات عربی دانشگاه شهید مدنی آذربایجان
سیدمصطفی نژادموسوی - کارشناس ارشد فقه و مبانی حقوق دانشگاه آزاد اسلامی قم
سیدامیر نژادموسوی - کارشناس علوم تربیتی دانشگاه لرستان

زهد در همه دوره ها و دین ها و در آیین ها و ادبیاتها به گونه های مختلف، همیشه جولانگاه شاعران بوده است. شعر زهدی یکی از موارد تلاقی شعر و ادبیات با اندیشه های دینی است. ابوالعتاهیه و خاقانی شروانی از سرایندگان زهد در ادبیاتی جداگانهو زبانی متفاوت هستند که سروده های زاهدانه خود را با حکمت و پند و اندرز در آمیخته و با تاثیر پذیری از قرآن و نهج البلاغه، سروده های خود را که از دلهایشان می جوشید، با معانی آسان و مستقیم سعی در انتقال معانی زهدآمیز به مخاطب باشیوه خطابی مشترک داشتند؛ این مضامین مشترک شامل: دنیا، دل نبستن به آن و رهایی از آن، غفلت کردن در دنیا، جهاد بانفس، توبه کردن، تقوا پیشه کردن، حسابرسی انسان و روز قیامت است. نگارندگان این مقاله در صددند با یک روش توصیفی- تحلیلی به بررسی و واکاوی مولفه های مشترک اشعار این دو شاعر در زمینه زهد و تطبیق سروده های شان با نهج البلاغه بپردازند

ابو العتاهیه، خاقانی، نهج البلاغه، زهدیات، ادبیات تطبیقی