حمید صمصام - استادیار رشته زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد زاهدان
غلامحسین خمر - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد زاهدان

نوستالژی در بررسیهای ادبی وعاشقانه، به شیوهای از نگارش اطلاق میشود که بر پایهی آن شاعر یا نویسنده در سروده ویا نوشتهی خویش، تصویری از لحظههای سخت فراق ، اشک ، آه و نالهی حاصل از جدایی را که از جلوههای پرجاذبهی ادب فارسی است، نمایانمیسازد. درونمایه شعری فروغی به طور مستقیم حاصل دوره بازگشت ادبی است و بسیاریاز واژگان، تشبیهات، استعارات و ترکیبهایش،نظام بدیعی را میسازد که در اشعار او نمایان شده. احساس نیاز به معشوق و شکوه از فراق و اوج وصال را به قدری اندوهبار سروده که خواننده را به شدت متاثر میکند. این مقاله با توجه به زندگینامه واشعار میرزا عباس فروغی بسطامی به بررسی دغدغههای عاشق و نوستالژی دوری از معشوق به شیوهی کتابخانهای در اشعار او میپردازد و در پی اثبات این فرضیه است که هجران و فراق در شعرش چگونه بوده و احساسات خود را چگونه درغزلیات نمایان کرده است.

فروغی بسطامی ، نوستالژی ، معشوق ، غزل