سیر ادبیات در قرن چهارم

بعد از پیروزی اعراب، بر ایران در سال 21 هجری و پیاده شدن فرهنگ و ادبیات عربی در ایران، شوق در شعر و ادبیات فارسی، به شدت سرکوب شد و از طرفی پیام های دین اسلام و جلوه های آسمانی قرآن، سبب شد که فعالیت دانشمندانو ادیبان ایرانی صرف خلق آثاری گرانبها ، در زبان و ادبیات عربی شود. با این حال ایرانیان ضمن پذیرش دین مقدس اسلام و نیز تحمل فشار حکومتی اعراب با تعصب به دنبال حفظ و زنده نگهداشتن زبان و فرهنگ پارسی نیز بودند کهدر این پژوهش چگونگی این مطلب مورد پی گیری می باشد. شایستگی های قدرتمداران و اندیشمندان بزرگ ایرانی و پایداری آنان در مقابل حکومت سنگین اعراب و به دست آوردن قدرت تدریجی و به کارگیری تلاش های ارزنده در جهت زنده نگهداشتن و ارتقاء زبان و ادبیات پارسی از افتخارات مردم ایران زمین می باشد.یعقوب لیث صفاری در سال282 هجری آغازگر حفظ و زنده کردن زبان پارسی گردید و سلسله های صفاریان و سامانیان سبب رشد و توسعه ی آن شدند و سلطان محمود شاعران را به سرودن شعر پارسی تشویق نمود. شاعران و اندیشمندانی چون فردوسی و شاعرانبزرگ دیگر وقت خود را صرف پرورش و نگهداری این زبان کردند. این فعالیت ها سبب شد که قرن چهارم در رشدزبان و ادبیات پارسی مقام قابل ملاجظه ای را به دست آورد.در این جستار در می یابیم که اگر حمله ی سنگین اعراب، آثار علمی، ادبی و فرهنگی ایران را به باد فنا نمی داد و ایران را با روشی مسالمت آمیز به پذیرش دین اسلام ، متقاعد میکرد، امروز کشور ایران بزرگترین امپراطوری جهان بود که همه ی برتری های دینی، اخلاقی، فرهنگی، علمی را در جامعه ی شایسته ی خود در بر داشت.

Keywords:

شعر , اسلام , صفاریان , سامانیان , قرن چهارم