ناهید قدیمی - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی

شعر و ادبیات همواره ، قویترین و لطیف ترین راه انتقال مکنونات قلبی افراد به مخاطبین و افراد جامعه بوده است. ادبیات می تواند به نوعی آیینهای برای بازتاب هنرآمیز بسیاری از رویدادها و اتفاقاتی باشد که در لوح تاریخثبت، و یا سینه به سینه نقل شده ، به طوری که کمتر هنری توانسته چنین بار امانتی را به دوش بکشد. خوشبختانه در ادبیات ایران – چه کلاسیک و چه معاصر – شعرایی پا به عرصه ظهور گذاشتهاند که تصویرهای ناب و اشعارینایاب از این تجربیات را برای ما به ودیعه گذاشتهاند که از آن میان ، محمد حسین بهجت تبریزی ، شهریار ، شاعریست که به نحوی شایسته از شعر ، این سخن سحرآمیز ، بهره جسته و تمام آنچه را از وجوه دنیوی و معنویو اعتقادات و باورهای مذهبی و دینی خود که با نگاه ژرف بینش دیده ، در کالبد الفاظ ریخته و تصاویری بی بدیلرا پیش چشم خواننده پدید آورده است. در این مقاله برآنیم تا بر اساس شواهد و نمونه هایی که از مجموعه آثاروی استخراج شده ، به بررسی و تحلیل این معتقدات و باورها ، در درخشش و ارج هنری آثار وی بپردازیم

استاد شهریار ، اعتقادات مذهبی ، علی (ع) ، حسین (ع) ، شعر