بهار شعر فارسی در عصر صفوی

بر طبق اطلاعات تاریخی و ادبی، شاعران که از دوره سامانیان همیشه در دربار بودند و با گرفتن صله روزگار می گذرانیدند؛در دوره صفویان به سبب عدم توجه کافی پادشاهان سلسله صفوی به سخنوران و شاعران، از دربار دور شدند. این شاعران دردوره صفویه برای بدست اوردن حامیان مالی و به دنبال خواستار کالای شعریشان به هندوستان مهاجرت کردند. وجود دربارهای ادبی و علمی در هند، سبب گردید شاعران برای عرضه هنر خود به دنبال پناهگاه امنی بگردند و البته هندوستان به سبب سابقهکهن زبانی، فرهنگی و وجود امکانات درخور، بهترین جایگاه تجلی هنر شاعران ایرانی شد. روابط فرهنگی، سیاسی و هنریبین دو کشور به گونه ای گردید که رشته های کهن مبادلات بین دو کشور استوارتر شد و عمق بیشتری یافت.. پادشاهان هندوستان، این شاعران را در سایه حمایت و تکریم خود قرار دادند و هر یک به سهم خویش در گسترش و پاس داشت زبانو ادبیات فارسی کوشیدند. خطه پهناور هندوستان پایگاه زبان و ادبیات فارسی شده بود و قدر و منزلت سخنوران ایرانی در آندیار شناخته می شد. روابط فرهنگی و ادبی بصورتی تقویت گردید که در نتیجه آن مبادله منظم شاعر و ادیب بین دو کشور برقرار شد و سرزمین گسترده هندوستان خانه دوم شاعران ایرانی گردید. به گونه ای که برخی به طور دایم در آن جا رحل اقامت افکندند و در خاک آن دیار به جاودانگی رسیدند. در این مقاله در پی آن هستیم که به بررسی جایگاه زبان و ادبیات فارسی در دوره صفویان و گورکانیان و روابط ایران و هندوستان بپردازیم.

Keywords:

هند , ایران , مهاجرت , گورکانیان , صفویان