آرش مشفقی - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحدبناب
شمسی علی نژادیان اصل - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی بناب

زن به عنوان قشر لطیف و شکننده ی جامعه، در ادبیات داستانی ایران، جایگاه ویژه ای دارد. هر کدام از نویسندگان معاصر،به فراخور تقاضا و امکانات فرهنگی جامعه ی زمان خود، این جنس حساس را به گونه ای در آثار خود جای دادهاند.نویسندگان معاصر،زن را سرچشمه ی فکری خود قرار داده اند تا در لابه لای توصیف یا مخاطب قرار دادن آن،احساسات سرکوب شده شخصی و درونی خود را به تصویر کشند. بعضی از این نویسندگان، زن را مانند همان معشوقخوش سیما و دلبر عشوه گر و طناز و گاه فتنه انگیز و مکار ادبیات سنتی تصویر کرده اند و گروهی دیگر به رخدادهایاجتماعی و فرهنگی مربوط به زنان پرداخته اند.در کل تصویر زن آینه ای است که بیانگر فرهنگ و ارزش های جامعه ای است که در آن زندگی می کند.دستاوردهای ادبی جامعه بعضا تصویری مناسب و صحیح از زنان آن جامعه را ارایه میدهد و در مواردی هم تصویری مشوه را از آنان به نمایش می گذارد.از نویسندگان معاصری که شخصیت های زنانه متعدد در آثار او به چشم می خورد بیژن نجدی می باشد،در داستان های نجدی زنان و مردان در کنار هم هستند و نه در مقابل هم.و در کل تمام شخصیت های زن موجود در داستان های نجدی ایستایند و تحولی در آن ها مشاهده نمی شود،غالب آنها نمونه مطلق خوبیند و در مورد اندکی نمود شر و بدی.

ادبیات معاصر،ادبیات داستانی،داستان،بیژن نجدی،زن