نسرین داودنیا - دکتری زبان و ادبیات فارسی، مدرس دانشگاه فرهنگیان)مرکز آموزش عالی شیخ مرتضی انصاری دزفول
محمد نوروزی - کارشناس زبان و ادبیات فارسی و شاغل آموزش و پرورش ایذه.

حسین پژمان بختیاری 1279-1353 محقق، مترجم و شاعر بزرگ از شاعران سنتگرای معاصر است؛ فردی آگاه و شعر شناس که به واسطه غور در آثار بزرگانی چون رودکی، فرخی، منوچهری، فردوسی، سعدی و حافظ گرایش وتاثیر پذیری وی از این بزرگان در شعرش کاملا مشهود است. در دوره معاصر نیز میتوان او را هم ارز کسانی چون بدیعالزمان فروزانفر، امیری فیروزکوهی، وحید دستجردی، رهی معیری، رعدی آذرخشی و بهار دانست. این پژوهشبرآنست که نگاهی به زندگی و سبک شعر او داشته باشد و برخی ویژگیهای فکری شعر او را بیان کند. بررسی فوق بیانگر این است که پژمان از شاعران نوگرایی است که به دلیل اطلاعات وسیعش از ادبیات ایران و مغرب زمین و آشناییبا نیما یوشیج در شعر طرحی نو در انداخته است. البته او به طور کامل قایل به تغییر در فرم و شکل و قالب شعر نبوده استبه همین خاطر او در شعر، از جهت قالب و موسیقی پیرو پیشینیان است. و از آنجایی که عصر بیداری را درک کرده، متاثر از شعر و ادبیات دوره بیداری، ویژگیهای فکری زیر در شعرش تجلی یافته است: توجه به افتخارات گذشته و مفاخر ملیو تاریخی، اشاره به برابری زن و مرد، بازتاب محتوا و درونمایه شعر بیداری در اشعارش چون آزادی، تجدد و وطن، اعتراض و خشم نسبت به اوضاع سیاسی و اجتماعی زمان خود، بازتاب مسایل سیاسی و اجتماعی و رویدادهای تاریخی در شعر او، وفاداری به وزن و موسیقی و برتری موسیقی در شعرش نسبت به زبان و تخیل

پژمان بختیاری، شعر دوره بیداری، زندگینامه، سبک شعر