حکمت و فلسفه در شعر رودکی

رودکی سمرقندی، پدر شعر فارسی به احتمال قوی اولین شاعر زبان بعد از اسلام است. او در عصری می زیست که تا اندازهای امنیت سیاسی و اجتماعی در آن حاصل بود. با سر کار آمدن خلفای عباسی نهضت ترجمه ی مفاهیم ملت های دیگر دنیااز زبان های سریانی، یونانی ، پهلوی و هندی به زبان عربی شد. دراین زمان تاریخ، دوران شکوفایی اندیشه های فلسفی و نهضت های فکری خود را می گذراند. ظهور اندیشمندانی چون فارابی، ابوعلی سینا، زکریای رازی که تلفیق گر آراء فلسفیبا علوم اسلامی به شمار می رفتند، تاثیرات بسیاری در اندیشه های متفکران روزگار گذاشتند و رودکی نیز طبیعتا از این فضا وافکار موجود در این فضا تاثیرپذیرفته است. غنیمت شمردن دم، لذت بردن از خوشی های زندگی، ناپایداری جهان،و... همان اندیشه های است که این فلسفه همان فلسفه ی اپیکور فیلسوف یونانی استدر س. اگر چه برخی از رویدادهای ناخوشایند سیاسی، اجتماعی و تاریخی آن ورزگار، احوال و خصایص مردم و عدم توجه به خواسته های او و... در سرودن اشعار نوستالژی ) احساس غربت و تنهایی و ... ( تاثیرگذار بوده است، اما در کل رودکی شاعر شادی طلب است

Keywords:

رودکی , سامانی , فلسفه , حکمت , اپیکور