جایگاه انسان در مثنوی معنوی مولوی

وجود انسان یکی از اسرار آفرینش است و شناخت ماهیت او از مباحث مهم در عرفان اسلامی میباشد. جنبههای گوناگون وجودی انسان در آثار عرفانی تشریح میشود. چنانکه آفرینش و مراحل کمال انسان به تمامی در مثنوی مورد توجه قرار گرفته است و به دلیل نگاه ژرف مولوی، دیدگاه عرفانی او در باره انسان شایسته بررسی بوده، انگیزه این تحقیق را به وجود آوردهاست. مطالعه مثنوی معنوی و سایر آثار مولوی، رویداد مهم خلقت انسان و مقام و موقعیت شامخ او را در میان سایر آفریدگان الهی، به عنوان خلیفه حق در زمین و اسطرلاب اسرار الهی، تصریح میکند. همین بعد ملکوتی و متعالی انسان است که در اندیشه مولانا به مرتبه ولایت او بر مجموعه آفرینش و مفهوم انسان کامل پیوند میخورد و بخش عظیمی از آموزههای عرفانی وی را در بر میگیرد. تعالیمی که بخشی ازاندیشههای مولوی را در زمینه انسان و مسلکی که بایستی برگزیند، در این مقاله بازخوانی میشود.

Keywords:

آفرینش , انسان , عرفان , مثنوی