سبکشناسی قصاید قاآنی شیرازی

میرزا حبیباالله شیرازی، متخلص به قاآنی از شعرای قرن 12 ،متعلق به سبک ادبی بازگشت است. او در اصل شاعری مدیحه سراست که استعداد خود را در راه گرفتن صله به کار گرفته است. قدرت او در سرودن هجویه، کم از مدیحه نیست و از معدود شاعران زبان فارسی است که مقید به عفت کلام نمیباشد. به کار بردن زبان عامیانه، تشبیهات و استعارات بدیع و بکر در تغزل قصاید، سرودن مسمطهای روان و زیبا و قصاید مطنطن، از جمله ویژگیهای سبک شاعری او هستند. با اینکه قاآنی از متقدمین تقلید میکرد، ولی نمیتوان او را از لحاظ سبک در طبقه شاعرانی مقلد از جمله سروش اصفهانی و صبای کاشانی و ... قرار داد؛ سبک قاآنی تا حدودی شخصی بوده است و پس از او مورد تقلید قرار گرفته است. به طور کلی خصوصیت عمومی و نظرگیر سبک این شاعر را می توان بازی با کلمات و قدرت در نوعی لفاظی و ایراد کلمات مطنطن دانست، اما از نظر معنی در شعر او چندان تازگی و ابداعی دیده نمیشود. در تحقیق حاضر سعی شده است ویژگیهای سبکشناختی شعر قاآنی در سه سطح زبانیو فکری و ادبی مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد؛ تا بتوانیم در مورد سبک شاعری قاآنی نظری تحلیلی و تفکیکی ارایه بدهیم. روش تدوین تحقیق حاضر، به صورت کتابخانهای و سند کاری بوده است.

Keywords:

قاآنی , سبکشناسی , هجویه , قصاید , دوره بازگشت