بررسی رمانتیسم در اشعار سهراب سپهری

رمانتیسم مکتبی ادبی است که در قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم میلادی در اروپا ظهور یافت و اندیشه نوینی را پایه گذاری کرد. ویژگی هایی از قبیل طبیعت گرایی، تخیل، عشق، احساس، فردگرایی، بازگشت به دوران کودکی، غربت وتنهایی، اندوه، گریز و سیاحت و... از اصول این مکتب بودند. سهراب سپهری به سوی اصول رمانتیسم گرایش داشته است؛ به طوری که بسیاری از مولفه های رمانتیسم را در اشعار او می توان جست. در این پژوهش هدف آن بود که با روشتوصیفی- تحلیلی، اشعار سپهری را بر اساس ویژگیهای مکتب رمانتیسم مورد بررسی قرار دهیم و به این سوال پاسخ دهیمکه اشعار سهراب دارای چه ویژگی های رمانتیکی هستند و این ویژگی ها چگونه اند و به این نتایج رسیدیم که از نظر فردگرایی؛ سهراب چشم بر زشتی دنیا بسته و به انزوایی خودخواسته پناه آورده است. او در اشعارش همواره با حسرت بهدوران خوش کودکی نگریسته است و به مانند رمانتیک ها از آن جهت که کودک همه چیز را تازه می بیند بسیار از این دوران یاد کرده است. سهراب به ندرت از عشق زمینی سخن به میان آورده است. معشوق او بیشتر عرفانی است و اگر همزمینی است بن مایه ای عرفانی و اسطوره ای دارد. سهراب از نظر شخصیتی علاقمند به تنهایی بوده و این ویژگی او نمودیبارز در شعرش یافته است. در نخستین مجموعه های شعرش افسردگی دیده می شود ولی در سایر اشعارش، این دلتنگی به غمی عرفانی تبدیل می شود. سهراب بسیار اهل سفر بوده است؛ ولی آنچه بیشتر در شعرش می بینیم سفرهای ذهنی است. تخیل در شعر سهراب بیشتر فردی و درونی است.

Keywords:

رمانتیسم , سهراب , تخیل , طبیعت گرایی