بررسیدو منظومه ویس و رامین و بیژن ومنیژه از دیدگاه نقد زیبایی شناسی

زیبایی صفت اصلی و مسلط هر اثرادبی یا هنری ست که حاصل احساس، عاطفه، اندیشه و مهارت انسان است که تاثیرات عمیق و مثبتی درجهت ادراک تحسین آمیز، شگفتی برانگیز و دلنشین آن اثر در انسان ها ایجادمی کند.نقد زیبایی شناسی، در واقع بررسی هر اثر به دور از محتوای آن است.اساس و شیوه ی این نقد مبتنی بر این است که منتقد در شعر، بیشتر به دلالت های الفاظ، اوزان شعر، ابتکارات و کنایات توجه کند. مکتب ادبی پارناس یا هنر برای هنر نیز در فرانسه نوعی بیان و توجیه نقد زیبایی شناسی ادبی است.در این مکتب ،کمال شکل و قالب، انتخاب کلمات و نیز توجه نکردن به آرمان و هدف، دارای اهمیت بسیاراست.شاعران بزرگ، صنعت و بلاغت را چنان در ذات شعر قرار می دهند که باید با دقت نظرفراوان، زیبایی آن را کشف کرد.در این مقاله، نویسنده دو اثر ارزشمند ادبیات فارسی، یعنی ویس و رامین فخرالدین اسعد گرگانی و بیژن و منیژه فردوسی را، در بوته ی نقد زیبایی شناسی قرار داده و سپس، دو منظومه را باتوجه به ویژگی های هنری و زبانی درآثار غنایی وحماسی ،مقایسه کرده است .سعی نویسنده بر این است تا با توجه به اطلاعات موجوددر منابع مختلف، با تاکید بر دو منظومه موردنظر، جنبه های مختلف زیبایی وتصاویر شعری ، ارزش های بلاغی ،ویژگی هایزبانی و لغوی وآن دسته از صنایع و آرایه های ادبی که تا کنون در دو داستان کمتر مورد توجه بوده اند، رامورد بحث و بررسی قرار دهد.برای نگارش این مقاله، با مطالعه منابع مرتبط با موضوع، بخشی از مطالب و اطلاعات جمع آوری شده و بخشی از آن با کمک تجزیه و تحلیل شخصی به دست آمده و استدلال شده است.

Keywords:

نقد زیبایی شناسی , ویس و رامین , بیژن و منیژه , ویژگی های هنری و زبانی