مناجات از منظر عطار نیشابوری

بندگی پروردگار، خمیر مایه وجود آدمی است. حس پرستش از دیرباز در وجود آدمی نهاده شده است، و آن گاه که آدم به واسطه نافرمانی از بهشت رانده شد با توسل و مناجات به درگاه احدیت بخشیده شده است. و عطار این شاعر و عارفشوریده، فلسفه ی خروج آدم از بهشت را بندگی پروردگار ذکر می کند. نگرش عطار نسبت به بندگی انسان در برابر خالق بسیار زیبا، هنرمندانه و دلنشین است و نماز زیباتریت تجلی به بهترین نحو و در قالب مناجات و بندگی عرضه شده است.در قرآن کریم تنها هدایت خداوند را هدایت می داند که به ما دستور داده است تسلیم پروردگار عالمیان باشیم و مناجاتضامن بقای ایمان و ملکه تقوا در درون انسان دانسته اند. عطار اعتقاد دارد که هرچه انسان سبکبارتر باشد، پر پرواز بهتریخواهد داشت. به اعتقاد او انسان باید همواره به یاد خدا باشد نه لحظات مرگ. توبه نمونه ای از توسل به خداست و اعتراف به گناه در محضر پروردگار مظهر شرم و حیاست. صحرای عرفه یادآور اعترافات بنده به درگاه خداوند و درخواست مغفرت است. مناجات با پروردگار آن لحظه ناب و درونی و رابطه بسیار زیبا بین خالق و مخلوق است که با عجز درون و خشوع بیرون صورت می گیرد. اگر ماه زیبایی وجود داشته باشد چه درون خانه باشی، چه در قعر چاه فرقی نمی کند هرکجا که او را یافتی، یک نظر برای تو کافیست.

Keywords:

توسل , مناجات , نماز , قرآن , تجلی , خالق , مخلوق