الهه برزگر - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه مازندران

زن به عنوان یکی از دو جنس بشر، همواره نقش پررنگی در تاریخ ملت ها داشته و جایگاهش در کنار جایگاه مرد با فرازو نشیب هایی همراه بوده است. از آنجایی که در طول تاریخ، اکثر پادشاهان و صاحبان قدرت، مردان بودند، این اندیشه یمردسالاری وارد ادبیات نیز شده است. ادبیات کلاسیک هم مانند اغلب علوم زمان، مخلوق جنس مذکر است. داستان ها و اشعاری را که در طول تاریخ ادبیات داریم بیش تر مردان نوشته اند و این مردان هستند که شخصیت زن را وارد این داستانها کرده و صفات و ویژگی هایی را به زنان نسبت داده اند که متاسفانه اغلب با دیدگاهی منفی همراه بوده است. تصویرزنان در این حکایات، بازتابی از چیرگی ارزش های فرهنگ مذکر بر جامعه و جنس زن است. از جمله ی این آثار می توان به کلیله و دمنه و مرزبان نامه اشاره کرد که زنان حضور چشمگیری در آن ها دارند. در این مقاله قصد داریم نگاه سلبی و ایجابی نسبت به زن را در این دو اثر بررسی نماییم و از آنجا که اصل یکی، هندی و دیگری ایرانی است مقایسه ی این دو فرهنگ نیز قابل توجه است.

جایگاه زن، کلیله و دمنه، مرزبان نامه، ایرانی، هندی