جلوههای طنز سنایی

طنز، هزل و هجو از غنیترین زمینههای بررسی مسایل اجتماعی شعر پارسی است، سنایی به یاری نیروی طنز و هجو،مردم جامعه را از بیماریهای گوناگون چون حرص، شهوت، خشم، بددلی، غرور، ریا، بیوفایی، کاهلی، افشای راز،جاهطلبی، مالدوستی و رباخواری میآگاهاند و دور میسازد. این انتقادات خاص مردم عادی جامعه سنایی نیست بلکه تیغ و نیش این انتقادات طنزآمیز و مصلح اجتماعی، طبیبان جاهل، منجمان نادان، علمای ابنالوقت، قضات ظالم، مومنان ناشایست، زاهدان ریاکار و شاعران مداح گرفته تا اهل بازار، را هدف قرار میدهد. از مجموع 45302 بیت آثار سنایی6/69 درصد اشعار از درونمایه طنز، هجو و هزل برخوردار هستند. از این مقایسه نشان داده میشود که طنز محصول دورههای اخیر و پدیدهای نو در ادبیات فارسی است و در ادبیات گذشته، هجو و هزل بیشتر به چشم میخورد. در پایان آمار دقیق از کاربرد طنز، هجو و هزل در آثار سنایی ارایه میشود

Keywords:

سنایی , شعر , طنز , هجو , هزل