خاورمیانه و اسلام رسانه ای تحلیلی انتقادی در چارچوب مطالعات پسا استعماری

ما اینک در جهانی توامان انباشته از رسانه ها، رمزهای رسانه ای و بحران های کلان زندگی می کنیم. می توان ادعا کرد بسیاری از عرصه های زیست جهان ما مخلوق نظام نشانه ها بوده و به این اعتبار می تواند زمینه ساز بحران و تداوم بحران ها شود. به نظر می رسد اگر در رابطه ی میان جهان اسلام به ویژه در منطقه ی پرآشوب خاورمیانه و غرب پس از یازده سپتامبر این نسبت را برقرار کنیم اهمیت این موضوع دو چندان می شود. در سال های اخیر مطالعات مابعد استعماری، افق های جدیدی در زمینه ی قدرت و بازتولید انواع بحران ها در نسبت با شیوه ی عمل رسانه ها پیش روی محققان گشوده است. در مقاله حاضر و با استفاده از نظریه پسا استعماری این پرسش مطرح می شود که چه کسانی و در چه شرایطی به جای جهان اسلام به تولید گفتمان حقیقت مشغول اند مفروضه مقاله آن است که بخش مهمی از آمریت غرب در ساحت فرهنگی، از طریق نظام رسانه ای شکل گرفته است. این مقاله به استناد شواهد و مسایل چند سال اخیر در جهان اسلام (خاورمیانه)، نشان می دهد کارکرد مجازی سازی و حقیقت سازی رسانه ای چگونه به جای واقعیت تمدنی اسلام سخن می گویند و به این معنا تشدید کننده ی شرایط بحرانی برای امروز و فردای جهان اسلام اند. مقاله ی حاضر از روش توصیفی و تحلیلی استفاده کرده و با بهره گیری از دیدگاه متفکران پسا استعماری به نگارش درآمده است.

Keywords:

اسلام سیاسی , غرب , مابعد استعمارگرایی , میشل فوکو , رسانه ها , ادوارد سعید