بهیه پرورش - کارشناس ارشد مدیریت اجرایی، گرایش استراتژیک، دانشگاه آزاد اسلامی واحد کردستان

ولایت فقیه به عنوان مهمترین و اساسی ترین نهاد در نظام جمهوری اسلامی ایران یا به عبارتی، ستون خیمه انقلاب، از امور مسلم فقه شیعه به شمار می آید، هرچند از دیرباز در منشا مشروعیت به ویژه حدود اختیارات ولی فقیه اختلاف هایی میان فقها وجود داشت. یکی از موضوع های اصلی و اساسی در نظام سیاسی اسلام، رهبری مستمر جامعه است که پس از رحلت رسول خدا به پیشوایان معصوم و در عصر غیبت، به وسیله نصب عام با همان اختیارات و وظایف به ولی فقیه عادل سپرده شده است که از آن به ولایت مطلقه فقیه تعبیر می شود و هدف آن، برطرف ساختن بن بست ها در اداره حکومت و تامین مصالح جامعه اسلامی است که در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به ویژه پس از بازنگری به آن اشاره شده است. هدف اصلی مقاله حاضر، روشن ساختن بررسی و بازنمایی فقهی حقوقی فرامین و دستورات ولایت مطلقه فقیه در امور کشور در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و بررسی اصول مرتبط با آن است و نتیجه حاصل، آن است که ولایت مطلقه به معنای دارا بودن اختیارات وسیع و در عین حال ضروری حکومتی بخصوص در امور جاریه کشور است که در صورت نبود آنها هیچ حکومتی توان اداره جامعه و نگهبانی از منافع و مصالح ملت و امنیت ملی و منافع ملی را نخواهد داشت.

ولایت مطلقه فقیه، قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، فقه شیعه، انقلاب اسلامی، اختیارات و وظایف