زهرا صابر - دانشجوی دکتری دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات تهران

آمایش سرزمین در واقع شامل اقدامات ساماندهی و نظامبخشی به فضای طبیعی، اجتماعی و اقتصادی در سطوح ملی و منطقهای است که براساس تدوین اصلیترین جهتگیریهای توسعه بلندمدت کشور در قالب تلفیق برنامهریزیهایی از بالا و پایین و با تکیه بر قابلیتها،توانمندیها و محدودیتهای منطقهای در یک برنامهریزی هماهنگ و بلندمدت صورت میگیرد این رویکرد زمینه تعامل میان سه عنصر انسان، فضا و فعالیت و ارایه چیدمان منطقی فعالیتها در عرصه سرزمین را فراهم میکند. سازماندهی مناسب فعالیت و انسان در پهنه سرزمین غایت اصلی تمام برنامهریزیها در سطوح مختلف است،استان گیلان، یکی از استان های شمالی کشور است،که در سالهای اخیرباتوجه به توان های فضایی و سازماندهی فضای،طرح های آمایش برای این استان برنامه ریزی شده است، لذا از آنجایی که آمایش سرزمینتعامل بین انسان و فعالیتهای انسان در فضا و چیدمان منطقی از استقرار جمعیت و فعالیت در پهنه سرزمین می باشد،در این مقاله بر آنیم تا جایگاه آمایش سرزمین در سازماندهی سیاسی فضای استان گیلان راتبیین نماییم. نگارنده در این مقاله باتوجه به ماهیت تحقیق بااستفاده از روش توصیفی- تحلیلی به شیوه کتابخانه ای به گردآوری اطلاعات پرداخته و ضمن تجزیه و تحلیل جهت پاسخ گویی به سوالذیل برآمده است آمایش سرزمین در سازماندهی سیاسی فضای استان گیلان چه جایگاهی دارد به منظور پاسخ به سوال فوق، فرض بر آن است، آمایش سرزمین موجب سازماندهی فضایی بهینه و توسعه استان می گردد.یافته های تحقیق حاکی از آن است،روند شهرنشینی و تراکم جمعیت در استان رو به افزایش است و سراسرگستره های جلگه ای، برای پیشرفت کارکردهای کشاورزی، باغ داری، سکونتگاه های شهری و روستایی مناسب است، لذا بر مبنای طرح آمایش در استان سه منطقه شناسایی شده است،تا با توجه به توانهای فضایی و محیطی به تدوین چشم انداز کلان بلندمدت توسعه استان دست پیدا کنیم

آمایش، فضا، آمایش سرزمین، سازماندهی سیاسی فضا، استان گیلان،چشم انداز