شهاب علی نژادخباز - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه پیام نور، کیش، ایران

زمینه گرایی یکی از دیدگاه های رایج در شهرسازی زمینه را به مثابه رویدادی تاریخی می پندارد، که عناصر شهر در درون آن، شناخته، پرداخته و ساخته می شوند. در مقاله حاضر زمینه گرایی با تاکید برزمین مداری و پیوند محیط با فضا به درک بستر خود پرداخته و پیامی را که بستر به او انتقال می دهد به عینیت می رساند. عوارض زمین به عنوان عناصری موثر در شکل گیری مکان بوده و حذف آنها چهرهزمین را دگرگون می کند و حافظه زمین را برای همیشه از وجود آنها پاک می کند. معماری هر بنایی بر اساس زمینه های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی و کالبدی، اقلیمی و شرایط خاص آن سایت و ساختمانطراحی و اجرا می گردد و ساختمان عضو همخوان با اکولوژی و عنصری هماهنگ در بستر خود و در نهایت در بستر محیط زیست خواهد بود. فرم زمین علی رغم اهمیتی که در نظام بافت های شهریداشته، امروزه کمتر مورد توجه است، این در حالی است که در چند دهه اخیر، دیدگاه توسعه پایدار بر زمینه گرایی تاکید دارد. میتوان از معماری زمینه گرا که یکی از رویکردهای نوین معماری و شهرسازیاست در جهت ارتقای کیفیت محیط زیست و توسعه پایدار شهری بهره برد. پژوهش حاضر با رویکرد توصیفی تحلیلی به بررسی خصوصیات زمینه گرایی در توسعه پایدار شهری پرداخته و دستاوردهایی – را جهت استفاده کاربردی از آن در شهرها ارایه می کند و در نهایت با برآورده شدن این اهداف زمینه توسعه پایدار شهری را تحقق می بخشد.

توسعه پایدار، معماری زمینه گرا، شهرسازی، پیوند با محیط