فاطمه رشیدی مژدهی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات، رشت، ایران
آرش مهرگانی - استادیار، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات، رشت، ایران

به دلیل رشد شهر نشینی دهه های اخیر در ایران، و لزوم ایجاد انبوه مسکن، سبب کاهش کیفیت ومطلوبیت محیط های مسکونی گشته است. طراحی مجتمع های مسکونی امروزی به دلیل عدم توجه بهنیاز ساکنین آن، همچنین عدم طراحی مناسب فضا های باز آنها سبب عدم موفقیت در برقراری پیوند های عاطفی و روانی بین محیط و ساکنان شده است.برای ایجاد شرایط مطلوب، توجه به عرصه بندی فضاییدر محوطه مجتمع ها برای بالا بردن کیفیت فضایی به گونه ای که ساکنان مجتمع ها فضای باز محوطه مسکونی را ادامه فضای بسته خانه و مکان فعالیت های مکمل زندگی روزمره به شمار آورند اهمیتدارد.توجه نمودن به این موضوع می تواند نقش مهمی در مطلوبیت زندگی در مجتمع های مسکونی داشته باشد. تحقیق حاضر از نوع کاربردی و روش تحقیق از نوع توصیفی تحلیلی می باشد.این مقاله مفهوم عرصه بندی فضایی را به عنوان یکی از عوامل تاثیرگذار برکیفیت ارتباط انسان و محیط مسکونی، مورد توجه قرار داده است. نتایج حاصل از مفهوم عرصه بندی و سلسله مراتب پیوستگی در چند نمونه مجتمعمسکونی بررسی شده است که یافته های تحقیق نشان می دهد وجود عرصه بندی در فضاهای دسترسی و ایجاد رابطه ای منطقی، منسجم، پیوسته و خوانا بین سه عنصر اصلی ساختمان، معابر و فضاهای عمومی عاملی موثر در هویت بخشی و شناسایی ومطلوبیت چنین مجتمع هایی خواهد بود

عرصه بندی فضایی، حریم، فضاهای باز، مجتمع مسکونی