اسحاق خاکی - دانشجوی کارشناسی ارشد محیط زیست دانشکده منابع طبیعی دانشگاه تربیت مدرس
حبیب الله یونسی - دانشیار گروه محیط زیست دانشگاه تربیت مدرس
مهدی عبدالهی - استادیار گروه دانشکده مهندسی شیمی دانشگاه تربیت مدرس

از زمان انقلاب صنعتی میزان دی اکسید کربن در اتمسفر با افزایش 33 درصدی به سطح 383 بخش در میلیون رسیده است.افزایش غلظت دی اکسید کربن در جو منجر به تغییرات آب و هوایی جهانی شده است وکاهش این گاز از منابع انتشارضروری می باشد. جذب سطحی گاز دیاکسید کربن در مقایسه با دیگر روش های جذب به دلیل صرفه جوی در انرژی یکی از روش های امید بخش برای کاهش این گاز می باشد. نانوساختارهای کربنی )کربن فعال ، گرافن و نانولوله های کربنی( بعنوان جاذب های سطحی به دلیل مورفولوژی و مساحت سطح بالا مورد توجه قرار گرفته اند. در میان جاذب هایسطحی ذکر شده ، گرافن به دلیل ساختار مولکولی منحصر به فرد ، مقاومت مکانیکی ، کششی زیاد ، خاصیت گرمایی بالا ، پایداری شیمیایی خوب ، مساحت سطح بالا و حفره های منظم و سطح مناسب برای عاملدار شدن جاذب مناسبی برای دی-اکسید کربن می باشد. به همین دلیل در سال های اخیر گرافن و مشتقات آن به شدت مورد توجه محقیقن قرار گرفته است. بنابراین در مطالعه حاضر نانوساختارهای گرافن بعنوان یک جاذب مناسب در مقایسه با دیگر جاذب ها مورد بررسی قرار می- گیرد.

دیاکسید کربن ، گرافن ، جذب سطحی