بررسی عوامل موثر در ارتقاء حس تعلق به مکان در طراحی مراکز نگهداری کودکان بی سرپرست

رشد کودک در جامعه تحت تاثیر عوامل متعدد روحی، جسمی و اجتماعی است. عدم توجه به هر یک از این عوامل میتواند در روحیه کودک تاثیر چشمگیری داشته باشد. فضایی که کودک در آن پرورش مییابد ، هم در پرورش جسمی و هم در رشد و بالندگی روحی و روانی کودکان، تاثیرگذار است. محیط مراکز نگهداری کودکان بی سرپرست، در و دیوار، فرم و فضا و هر آنچه به آن تعلق دارد، برای کودکبی سرپرست در حکم آن تصویری است که وی از خانه دارد و با در نظر گرفتن روح و ذهن ریزبین و حساس وی در کنار مسیولیت خطیر مربیان آنان، بار سنگین ایجاد احساس امنیت و آرامشی نظیراحساس موجود در محیط خانه و خانواده بر عهده ی طراحان این گونه فضاهاست. حس تعلق، قابلیت ایجاد پیوندی عمیق مابین فضا و مخاطبان فضا است. هدف از این پژوهش بررسی عوامل موثر درارتقای حس تعلق به مکان در طراحی مراکز نگهداری کودکان بی سرپرست بوده است. این تحقیق از نظر روش شناسی یک پژوهش میان رشته ای با روشی ترکیبی است که راهبردهای همبستگی تحقیقکیفی و پژوهشی موردی را درگیر می نماید و ارزیابی آن با روش توصیفی و با نرم افزار spss انجام گردیده است. در نهایت این پژوهش نشان می دهد که از لحاظ معماری ساختمان مراکز نگهداری بایدبه گونه ای باشند که کودکان خود را در بطن جامعه و عضوی از جامعه محسوب کنند. اجتناب از خوابگاه های عمومی جهت عدم درک کودک از فضای خانه به عنوان یک فضای اداری خشک و بیروح، در نظر گرفتن اتاق های خواب مجزا به صورت چند نفره، شرکت دادن کودکان در طراحی دکوراسیون اتاق خود، استفاده از رنگ های مورد علاقه کودکان در تعیین مصالح مورد نیاز برایساختمان ، ایجاد فضاهای شاد و استفاده از رنگ های متناسب با کاربری فضا، محل سکونت کودکان، استفاده از سطوح منحنی و شیبدار که مورد علاقه کودکان می باشد، پنجره های بزرگ و تناسبساختمانهای کوتاه با کودکان می تواند از عوامل ارتقای حس تعلق خاطر در طراحی مراکز نگهداری کودکان باشد.

Keywords:

کودکان بی سرپرست , مرکز نگهداری , طراحی , حس تعلق به مکان