بازشناخت پارادایم های طراحی باغ ایرانی با تاکید بر تحلیل الگوهای نظام دهنده

باغ های ایرانی پدیدهای فرهنگی، تاریخی و ترکیبی زیبا و هنرمندانه از طبیعت و معماری بوده اند، که با ترکیب هندسی مناسب و بدیع، و با بهره گیری از عنصر آب، گیاهان و عمارت های زیبا، محیطی امن ودلپذیر برای آسایش انسان به وجود می آوردند. این خصوصیات بینظیر، ویژگیهای کالبدی و کیفیات فضایی باغ ایرانی، در کنار فرهنگ و باورهای اصیل ایرانیان نسبت به باغ، انگیزه بازآفرینی و خلق دوبارهیآن را برای ارتباط دوباره انسان معاصر با طبیعت ، که در محیط های پر تنش روزانه و در عصر تکنولوژی گرفتار شده فراهم میآورد. بی شک در باز آفرینی باغ ایرانی به صورت توامان ابعاد کالبدی و معنایی، وتوجه به انتظام حواس پنجگانه به اندازه هندسه دعوت کنندگی آن مهم می باشد. هدف از این تحقیق بازشناخت و دستیابی به الگوهای اصلی به کار رفته در باغسازی ایرانی با تاکید برشناخت الگوهای نظم دهنده به آن می باشد. شناخت این اصول می تواند ما را در طراحی بهتر و سرزنده تر پارک ها، باغها و فضاهای فرهنگی و تعامل جمعی امروزی یاری رساند.به نظر می رسد نظام آبیاری، گیاهان، ریتم و تقارن، گستردگی دید و مرکز گرایی از خصوصیات ویژه باغ ایرانی است و توام با این خصوصیات ابعاد معنایی و اجتماعی که در مخاطب ایجاد حس سرزندگی ودلبستگی به مکان می کند نیز وجود دارد. روش این پژوهش توصیفی تحلیلی است. و داده های مورد نظر از طریق مطالعات اسنادی و تحلیل و بررسی نمونه ها جمع آوری شده اند.در نهایت طی چند گام فرضیات ابتدایی ثابت و الگوهای اصلی به دست آمده سازماندهی شد که می تواند برای طراحی در دوره معاصر مورد استفاده واقع گردد.

Keywords:

باغ ایرانی , پارادایم , سرزندگی , الگوهای نظام دهنده