تاثیر مصرف یک هفته مکمل کورکومین بر شاخصهای آسیب عضلانی واسترس اکسایشی متعاقب یک جلسه فعالیت مقاومتی در مردان فعال

هدف اصلی از انجام این پژوهش، بررسی اثر مصرف یک هفته مکمل کورکومین متعاقب یک جلسه فعالیت مقاومتی بر شاخصهای آسیب عضلانی، استرس اکسایشی و کوفتگی عضلانی تاخیری در مردان فعال بود. به این منظور 22 نفر از مردان جوان فعال سن 21/22±1/25 سال، قد 175/13±6/88 سانت یمتر، وزن 69/22±7/10 کیلوگرم و شاخص توده بدن 22/21±2/21 کیلوگرم بر مترمربع) داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنیها به صورت تصادفی در گروه دارونما n=1 تقسیم شده و یک هفته قبل از فعالیت مقاومتی به صورت دوسوکور روزانه 80 کیلوگرم کورکومین یا دارونما دریافت کردند. قبل از فعالیت مقاومتی از نمونه ها 1RM گرفته شد. فعالیت مقاومتی شامل یک مرحله تمرین دایرهای در 2 ایستگاه و هر ایستگاه شامل 1 نوبت بود که هر نوبت با 75 درصد یک تکرار بیشینه در 8 تا 10 تکرار انجام شد. نمونههای خونی قبل از مصرف کورکومین یا دارونما، بعد از مصرف یک هفته مکمل، بلافاصله بعد از فعالیت و 24 ساعت بعد از فعالیت و در حالت ناشتا جمعآوری شد. جهت تعیین اختلافات درون گروهی از آزمون تیهمبسته و جهتتعیین اختلافات بین گروهی از تی-مستقل t-test استفاده شد. همچنین برای تجزیه و تحلیل یافتههای تحقیق از آزمون آماری تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر (یکطرفه) و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنیداری p=0/05 برای تعدیل اثر پیش آزمون بر پس آزمون از تحلیل کوواریانس استفاده شد. همچنین برای اندازهگیری میزان کوفتگی عضلانی ازپرسشنامه مکگیل استفاده شد . به طور خلاصه، در این بررسی یک جلسه فعالیت مقاومتی باعث افزایش معنادار شاخصهای آسیب عضلانیCK ، LDH، AST، ALT و استرس اکسایشیMDA و کوفتگی عضلانی تاخیری گردید. همچنین مصرف 80 میلیگرم کورکومین یک هفته قبل از انجام باعث افرایشCK ، LDH ، ALT شده و باعث کاهش MDA شد. ولی تاثیری بر DOMS و AST پس از فعالیت مقاومتی نداشت

Keywords:

کورکومین , آسیب عضلانی , استرس اکسایشی , فعالیت مقاومتی