شیلا مرتضی پورمال امیری

نانوکامپوزیت ها در این دهه اخیر به عنوان راه حلی کارآمد برای بهبود خواص ساختاری و کاربردی در پلیمرهای سنتزی پدیدار شده اند. پلیاسترهای آلیفاتیک تحت عنوان پلی لاتیک ها (PLA) ، پلی گلیسیدها (PGA) ، پلی کاپرولاکتون ها (PCL) جذب گسترده و قابل توجهی درتجزیه پذیری و زیست سازگاری در بدن انسان را دارا هستند. این مطلب مقدمه ای بر حضور نانوفیلرهای آلی و معدنی در پلیمرهای تجزیه پذیربرای تولید نانوکامپوزیت ها بر پایه هیدروکسیاپاتیت ها، ذرات نانوفلزی و یا ذرات نانوکربنی می باشد که جهت تولید مواد زیستی با خواص بهبودیافته آماده سازی می شوند. بنابراین، پیشرفت چسبندگی سطحی میان پلیمر و مواد نانوساختاری کلیدی برای فرایند تولید نانوکامپوزیت است.در این مقاله، روش های گوناگون ساخت نانوکامپوزیت ها بر پایه پلیمرهای تجزیه پذیر برای زمینه خاصی در مهندسی بافت ارایه شده است.ترکیب پلیمرهای جاذب زیستی و نانوساختارها، افق جدیدی از مواد نانو خود سازنده را در علوم پزشکی با خواص خوب مکانیکی، حرارتی والکتریکی، ایجاد نموده است.

پلیمر زیست تجزیه پذیر، نانو فیلر، نانو کامپوزیت، زیست تخریب پذیر، مهندسی بافت