سید حمید موسوی - دانشجوی دکتری برنامه ریزی شهری، دانشگاه عدالت
احسان زارعی - دانشجوی دکتری معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد خوراسگان اصفهان
ایمان قاسمی - کاشناسی ارشد مدیریت استراتژیک، دانشگاه تکنولوژی مالزی
غلامرضا چمی - کارشناسی ارشد صنایع، دانشگاه علم و صنعت

شهرهای به مثابه ارگانیسمی پویا هستند که مانند موجودات زنده به وجود می آیند، رشد می کنند به تکامل رسید و در نهایت سرزندگی می رسد. بافت های تاریخی نیز در زمان های متمادی و در طی قرون پدید می آید و به مرور زمان وسعت پیدا می کنند. در روند این توسعه، عناصر جدیدی به وجود می آید و تغییر می یابد و در مواردی دچار فرسودگی می شود . در حال حاضر تحولات پر شتاب اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و صنعتی، تغییرات بزرگی را در فضای کالبدی بافت های تاریخی به وجود آورده است. بخصوص در سال های اخیر با اعمال طرح هایی از قبیل طرح جامع و منطقه ای در بافت تاریخی، جداره های خیابان های کشیده شده در داخل بافت تاریخی دارای ارزش تجاری شده که از طرفی باعث افزایش ترافیک و همچنین کاهش تراکم جمعیت مسکونی بافت تاریخی شده است. به نظر می رسد با ادامه چنین روندی این فرسودگی مانند یک بیماری تحمل پیکره بافت تاریخی را تحت تاثیر قرار خواهد داد و در نهایت منجر به نابودی این میراث ملی خواهد گشت. حال سوالی که پیش می آید این است که بافت فرسوده قانون عطف خصوصیتی دارد که بتوان در راستای پیشبرد اهداف طرح بازسازی و بهسازی آن و جلب مشارکت مردمی استفاده کرد. اهمیت این موضوع آن جایی مشخص می شود که شهرهای ایران هر کدام قدمتی چند سال دارد و بالطبع اکثر آن ها دارای بافت های بر سود می باشد و بهترین راه برای حل مشکل فرسودگی استفاده از خدمت های خود بافت می باشد. روش تحقیق در این مقاله به صورت کتابخانه ای - اسنادی و مشاهدات میدانی می باشد.

بافت فرسوده، مشارکت مردمی، نوسازی و بهسازی، مدیریت شهری