ایجاد زمینه های مناسب اقلیمی با الگوبرداری از معماری بومی نمونه موردی: معماری بومی یزد

مساکن و ساختمان هایی که در گذشته ساخته می شد علت رعایت اصول و معیارهای آب وهوایی در برابر عوامل نامساعد جوی عملکرد خوبی داشته، به طور طبیعی انسان را از شرایط آب و هوایی سرد و گرم حس می کرد. اما رشد تکنولوژیکی بشر و از انقلاب صنعتی و دستیابی به انرژی های فسیلی موجب شد رعایت معیارهای آب وهوایی در ساخت وساز مسکن و ساختمان به بوته فراموشی سپرده شود. از اواسط قرن بیستم گرایش انسان به طبیعت و رعایت معیارهای آب وهوایی در ساختمان، ابداع انواع تکنیک های اقلیمی را در پی داشت. از سوی دیگر تکنیک های تراضی اقلیمی که برگرفته از معیارهای آب وهوایی معماری بومی است دارای حداکثر کارآیی است. مسیله بومی بودن و بومی گرایی و شبکه ای حایز اهمیت است و برای رسیدن به سطح اکولوژیکال بودن بایستی به این مهم توجه خاص داشت. در حقیقت باید گفت که بومی بودن لازمه هر نوع معماری معتبر می باشد. وقتی که بنا بر کالبد می خواهند قسمتی از این جای واقعی را ایجاد کنند بایستی خاصیت و خصیصه همان مکان را داشته باشد و نوعی احساس تعلق به مردم و استفاده کنندگان از عذاب را ایجاد کنند. چارچوب نظری این تحقیق به این موضوع متکی است که عوامل و پدیده های محیط و اقلیمی تاثیر تعیین کننده ای به شکل فضاهای معماری داشته است. در این پژوهش که به صورت کسی انجام شده است، معماری بومی یزد که در هنگام کامل با اقلیم و طبیعت می باشد مورد بررسی قرار گرفته و الگوها و اصول لازم برای ایجاد پایداری اقلیمی در بناهای کنونی یزد از آن منتج شده است.

Keywords:

اقلیم , , سکونت , تعامل انسان , معماری بومی یزد