تجلی و تبیین هویت در معماری ایران

در معماری به دلیل تفاوت های سرزمینی (اقلیمی، اجتماعی، فرهنگی ....) دارای اشکال بر ویژگی های ذاتی و خاص خود می باشد که به آن هویت می گویند. مولفه های متمایز کننده هر بیماری شامل انسان و اعتقادات رمپ و رهایش در مکان و زمان خاص می باشد. از مهم ترین نکات و مسایل در ماهیت معماری هر جامعه نگرش به سمت و سوی بومی شدن و همچنین بوم آورد بودن معماری آن سرزمین می باشد. با توجه به این مسیله در برنامه ریزی برای هر مکان می بایست کمیت و کیفیت مسایل فرهنگی، اقتصادی، اقلیمی، اجتماعی و همچنین سیاسی را در نظر گرفت لذا خصوصیات زیستی و توانایی ها و پتانسیل های طبیعی هر منطقه در اولویت مطالعات و بررسی هر بوم می باشد. شناخت سنتی و بومی و تفاوت ها و شباهت های معنایی و کاربردی آن ها لازم و قابل توجه می باشد. با درنظرگرفتن بیماری بومی هر سرزمین و در زمانی که خاستگاه های استفاده کنندگان مانند فرهنگ و خلق و خوها نمایان می شوند و همچنین بالعکس با ملاحظه ای اینکه در هر زمان نگاه به گذشته سنتی را القا می کند و این که امروز نیز گذشته ای از سرباز و در سرزمین برای آیندگان القلوب فی خواهد شد تلفیقی را بوجود می آورد که به آن معماری با هویت می گویند. درنتیجه بومی از سنت به وجود می آید و سنت نیز از بوم و در هر زمان و مکان در کنار هم کار می کنند سقط جنین یکی از این طریق از دیگری می باشد به همین علت آن معماری بومی و سنتی می گوید. این پژوهش با مطالعات کتابخانه ای و تحلیل معنایی انجام شده و همچنین سامانه جست وجوی آن صورت کیتی می باشد. این پژوهش سعی دارد تجلی هویت در معماری ایرانی به همچنین سیر تکامل معماری سنتی و بومی ایران را در زمان و مکان مورد بررسی قرار داد و در پایان نشان دهد که از امنیت از بوم و سنت به وجود می آید و سنت معمول در زمان و مکان مشخصی باعث بوجود آمدن و تجلی هویت می گردد. امیدواریم که این پژوهش بتواند در راستای شناخت هویت و بوم و فرهنگ ایرانی گامی به جلو برداشت و مشکلات و تناقضات فرهنگی را حل کرده و چارچوب فکری مناسبی برای شناخت مفهوم هویت ارایه داده باشد.

Keywords:

هویت , بوم , زمان , مکان , معماری ایرانی