آزیتا رجبی - دانشیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز
آزاده حاجی زاده - دانشجوی جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد اسلاهی واحد علوم و تحقیقات تهران

نوشهر گرایی به عنوان یک رویکرد جدید طراحی و برنامه ریزی شهری در انتقاد به شهرسازی دوران معاصر که دارای الگوی پراکنده، غیرانسانی و ماشینی است شکل گرفته است. این رهیافت آمیزه ای از سبک های معماری، پشت گوش کن، مخالفت با توسعه پراکنده و شهرسازی پایدار مبتنی بر حمل ونقل عمومی است. این رویکرد امروز هدایت و رهبری نسل پست مدرن طراحان و برنامه ریزان را به افت دارد و یکی از مهم ترین رویکردهای برنامه ریزی شهری در این قرن محسوب می شود. هدف از این تحقیق مهندسی رویکرد نوشهر گرایی و نحوه به کارگیری آن در کشورهای توسعه یافته، می باشد. همچنین در این پژوهش به بررسی اصول شهرسازی در ایران در دوره های پیش از انقلاب و بعد از انقلاب و اصولا تفکیک این اصول با توجه به مولفه های شاخص در هر دوره تاریخی می پردازیم. روش تحقیق به صورت توصیفی - تحلیلی می باشد و گردآوری اطلاعات از طریق مطالعات اسنادی - کتابخانه صورت پذیرفته است. نتایج این پژوهش از سویی همسو و قرین بودن مولفه های شهرسازی در ایران در دوره های تاریخی را نشان داد و از سوی دیگر می توان اذعان نمود که ماهیت و شکل گیری نهضت نوشهرگرایی به منظور به کارگیری بر سر آینده برنامه ریزی و طراحی شهری در راستای دستیابی به اهداف شهرسازی پایدار بسیار حرکت جدیدی بود و می تواند منجر به پیدایش فضاهای پایدار در سطح شهرها و محلات گردد.

نوشهرگرایی،محلات شهری،شهرسازی در ایران، فضاهای پایدار ، طراحی شهری