طراحی پارکلت به منظور ایجاد تعاملات اجتماعی (نمونه موردی خیابان امام خمینی سیرجان)

شهر بدون حضور پیاده و مردم ارزش نداشته و هویتی پیدا نمی کند و این عابرین پیاده هستند که سرزندگی، حیات و پویایی را به داخل شهرها هدایت می کنند. پس همواره شهر می بایست برای عابر پیاده و بر اساس نیازها و علایق آنها طراحی شود تا شهروندان از حضور و استفاده از شهر و فضاها و مکانهای شهری لذت برده و با ایجاد حس تعلق و خاطره انگیزی ، شهر را همچون خانه و دارایی خود به شمار بیاورند . در طراحی خیابان های شهر سیرجان به عابریت پیاده توجهی نشده حتی بعضی از خیابان ها تردد برای افراد غیر معلول نیز مناسب نمی باشد ، برای تساوی حقوق شهروندی بایستی در طراحی خیابان ها عابرین پیاده نیز در نظر گرفته شوند. به همین منظور این موضوع را مورد بررسی قرار داده تا به خلق فضایی در جهت فراهم کردن آسایش و آرامش بیشتر عابریت پیاده دست یافت. خیابان امام سیرجان از جمله خیابان های مهم و پر رفت و آمد است که در مرکز سیرجان واقع است ، مراکز تجاری که در این مسیر قرار گرفته جمعیت زیادی را به خود جذب می کند که متاسفانه هیچ گونه تمهیداتی جهت استراحت عابرین پیاده و برقراری تعاملات اجتماعی نشده است. هدف کلی این مقاله بررسی راهکاری جدید جهت ارتقاء تعاملات اجتماعی در مسیرهای حرکتی به وسیله طراحی پارکلت می باشد، این طرح بر اساس دید و ادراک ناظر در فضا شکل گرفته است و به عنوان روشی در جهت منظر شهری پایدار می تواند در طراحی شهری مورد استفاده قرار گیرد. روش پژوهش به صورت پیایشی بوده و با استفاده از روش کوکران نمونه آماری انتخاب شده اند و از طریق معیارهای مختلف به سنجش جنبه های مختلف کیفی و کمی طراحی پارکلت پرداخته شد. نتایج پژوهش نشان می دهد به جای اینکه یک خودرو در خیابان پارک کند افراد بشتری می توانند از مزایای این جای پارک استفاده کنند ، تشویق شهروندان برای استفاده از حمل ونقل غیر موتوری و همچنین باعث افزایش توسعه اقتصاد محلی میشود.

Keywords:

پارکلت , تعاملات اجتماعی , عابر پیاده , فضای شهری