زینب محمدی چالانچی - کارشناس ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، پردیس علوم و تحقیقات کردستان، سنندج

زیبایی جاذبه ای است ازلی که هنر پل ارتباط بین آن و انسان است. درک زیبایی موهبتی است اتهی و پایگاه سیستماتیک به عینیت می انجامد و هنر بدون آن کالبدی است بی روح و خالی از جاذبه. نمایی که از شاخه های مهم هنر و تمدن است که پیش از تاریخ تاکنون مورد توجه گروه های مختلف انسانی قرار گرفته و سعی وافر در تکامل و گسترش آن به عمل آمده است. در طی این دوران معماری علاوه بر حسب نیازهای کاربردی، عرصه ای برای سقوط هنرهای مختلف به نمایش شکوه و عظمت صاحبان آن بوده است. مسیله هویت شخصی اصولا یکی از پیچیده ترین و بحث انگیز ترین مباحث نظری و حرف های در شهرسازی است. به صورت هویت پاسخی است که به پرسشی درخصوص کیستی و چیستی موجودات داده می شود. در واقع فوریت آن حقیقت وجودی است که شخص یا شیء از آن برخوردار می باشد. گفته می شود تنها پدیده ای که دغدغه هویت دارد انسان است. انسان همواره به دنبال ابزاری می گردد که خود را به واسطه آن تبیین کند. از هفته دیگر حتی حضور و رشد یافتن در جمع، علاوه بر آنکه دارای هویت و شخصیت یعنی نام، منزلت اجتماعی و روابط شخصی با دیگران می گردد بلکه با گرفتن عناصر مشترکی که فرهنگ خوانده می شود هویت جمعی می یابد. بی تردید بازگشت به ریشه ها، بازیابی خود به هویت خویش در ابزارهای برنامه ریزی و طراحی و توجه به خاستگاه تضاد بود، هدایت در شهرهای ما به سوی زیبایی خواهد بود. نتایج نشان داد که می توان با توجه به قابلیت های زیبایی شناسی محیط ها و فضاهای شهری، فضاهایی را طراحی کرد تا پتانسیل های موجود در محیط را برای ایجاد یک مکان با هویت شفاف سازد و دامنی از ویژگی های زیبایی شناختی را برای فراگیران به ارمغان آورد به نحوی که در آنان موجب هماهنگی، آرامش، قدرتمندی، دلپذیری و حس تعلق به مکان شود.

زیبایی، جنبه زیبایی شناسانه معماری، هویت شهری، معماری