محمدرضا بمانیان - استاد دانشکده هنر دانشگاه تربیت مدرس
علیرضا نظری مراشی - کارشناسی ارشد معماری دانشگاه علوم و تحقیقات تهران

هویت کالبدی شهر، صفات و خصوصیتی است که آن را از غیر متمایز کرده و شباهتش را با خودی آشکار می نماید و در عین حال با تداوم زمانی، دارای تحول و تکامل بود و نهایتا به پیدایش یک پل منجر می گردد. بدین ترتیب آن دسته از اصول و ارزش های فرهنگی به جهان بینی جامعه که شکل دهنده محیط می باشند القا کننده ویژگی های کالبدی ساخته های آدمی در حیطه شهری است. این انسان به سبب ماهیتش همواره نشانه گر است و بدین جهت با به کارگیری اصول هنری به دنبال راهی در انتقال مفاهیم و برقراری رابطه آن با زندگی آدمیان می گردد. معماری و شهرسازی با تفاوت خاص خود نسبت به سایر هنرها، رسالت تقویم مفاهیم قوت و در ذهن آدمی را در کالبد فضای زندگی افراد بر دوش می کشند. اما چنین تفسیری است که نقش معماری و شهرسازی از مادری چون مجسمه سازی که با شکل خود، اقدام به انتقال پیام می نماید در ماهیت خویش، متمایز است. از آنجا که میل دارم بیماری مکلف شدند تا در پس ساختن، چیزی را نیز با شکل پیش بیان کننده ماری دیگر معماری نبود و تعدیل شده معماری مجسمه وار سبک های مختلف هر یک حرفی می زد و هم در دستوری تحت عنوان اقتباس مشترک بودند. نفوذ تدریجی مدرنیسم، چهره شهر را مقدم عرصه نمایشگاهی از سخن های متفاوت آموزش معماری نمود که با ورود هر دو از فارغ التحصیلان به بازار کار، گونه هایی بدیع و متفاوت بناهای شهر افزوده است. لذا به موجب آن چه مطرح گردید این مقاله در آخرین گام و در تلاش برای بازیابی هویت و فرهنگ گمشده ایرانی بر آن است تا با بررسی راهکارهای گذشته در خصوص این امر وبا توجه به اهمیت نقش آموزش در مدرسه های معماری ، برنامه ای گام به گام و بلندمدت در جهت استیلای این هدف پیشنهاد نماید.

هویت شهر، فرهنگ ایرانی، آموزش معماری