بررسی قرارداد مالکیت زمانی در نظام حقوقی ایران

طی سالیان گذشته، پیچیده تر شدن روابط اجتماعی افراد بشر و گسترش نیازهای بشری ،پیدایش نهادهای جدید حقوقی را در پی داشته که طبعا ضرورت استفاده از اینگونه نهادها در تمامی جوامع ،انکار ناپذیر می باشد. نهاد یا تاسیسی حقوقی به نام مالکیت زمانی یا تایم شرینگ، در کشور ما بتدریج راه خود را به جلو می پیماید و مانند هر پدیده، نو ظهور دیگری که حیات می یابد مشکلات فرا راه خود را دارد، مانند پیش فروش آپارتمان های ساخته نشده،تجارت الکترونیکی و غیره.مالکیت زمانی هنوز به عنوان یکقاعده حقوقی جا نیافتاده و مستقر نشده است.بنابراین هدف تحقیق حاضر نقد و بررسی مسایل ، مشکلات و اختلاف نظرها،پیرامون ماهیت و مبانی حقوقی، قراردادی است، میان فروشنده و خریدار به نام مالکیت زمانی .لذا به اقتضای بحث مطالبی پیرامون مبانی مشروعیت حقوقی قرارداد مالکیت زمانی و بیان نظرات موافق و مخالف این نوعمالکیت،خواهیم داشت که با تمسک به اصول پذیرفته شده حقوقی و سایر موارد اعتبار این قرارداد حاصل می گردد. همچنین با یک بررسی تطبیقی فی ما بین قرارداد مالکیتزمانی و سایر عقود معین مشابه از قبیل،شرکت،اجاره،صلح و بیع، در پی احراز ،ماهیت واقعی قرارداد مالکیت زمانی هستیم ،که به ماهیت مستقل این قرارداد دست می یابیم. بهدنبال این مطالب،با ذکر شرایط انعقاد و ارکان و صفات مالکیت زمانی،متوجه صفاتی از قبیل جامع و مانع و دایمی بودن در مورد این قراردادها خواهیم شد، مضافا اینکه یک قرارداد مالکیت زمانی با خصوصیاتی چون تملیکی و معوض بودن و مشروط و لازم بودن ،بیشتر جایگاه خویش را به عنوان یک قرارداد معتبر ،پیدا می کند،در نهایتمزیتهایی از قبیل جلوگیری از حبس و رکود سرمایه و... برای این قرارداد مشخص گردید که نوعا جنبه اقتصادی داشتند. همچنین تایم شرینگ به عنوان نوعی مالکیت، علاوهبر داشتن آثار عمومی مالکیت مثل حق انتفاع و اخراج از ملکیت و غیره،ضمن پذیرش محدودیتهایی که برای اعمال این حقوق مالکانه در نظر گرفته شده است،در بر گیرندهیکسری آثار اختصاصی از جمله عدم امکان اتلاف مگر با رضایت سایر مالکان ووضعیت توزیع منافع ،هزینه های حفظ و نگهداری و... نیز می باشد.