ساسان ترابی - دانشجوی دکتری
محمد قربانی - استاداقتصاد کشاورزی پردیس بین الملل دانشگاه فردوسی مشهد

دامداری های سنتی می توانند یکی از متولیان اصلی تولید شیر در کشور به شمار روند. با توجه به محدودیت های مربوط به تغذیه دام و همچنین افزایش قیمت نهاده های مورد نیاز دامداران و نبودامکان دسترسی کافی و مناسب به این نهاده ها، برنامه افزایش کارایی واحدهای دامپروری می توانداز بهترین برنامه ها در این حوزه باشد که علاوه بر کاهش هزینه ها و سودآوری بیشتر، سبب افزایش قدرت رقابتی واحدهای تولیدی نیز می شود. با توجه به این مهم در این پژوهش کاراییواحدهای گاوداری شیری سنتی در استان مازندران با استفاده از مدل تحلیل پوششی داده های فازی و با استفاده از اطلاعات 44 گله که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شده اند، درسال 1939 ارزیابی شده است. نتایج بیانگر متفاوت بودن کارایی دامداران به ازای مقادیر مختلفα در گروه های سه گانه اندازه دامداری، است. نتایج برآورد مدل نشان داد که کارایی دامداران گروه دوم )بین 4 تا 11 راس دام( از همه بیشتر و کارایی دامداران گروه اول )کمتر از 4 راس دام( از همه کمتر است و کارایی دامداران گروه سوم )بیش از 11 راس دام( در حد متوسط قراردارد. این نتایج نشان دهنده استفاده بهینه تر گروه دوم از نهاده های در دسترس، در مقایسه با دو گروه دیگر است. با توجه به اینکه مشکلات مالی دامداران برای استفاده از نهاده ها و همچنین قیمت کم شیر از دلایل اصلی عدم کارایی تولید شیر است، اعطای یارانه به شیر تولیدی و نیز خرید تضمینی شیر به برنامه ریزان این عرصه پیشنهاد شده است.

داده های فازی، رهیافت پوششی، عدم کارایی، گاوداری های سنتی، مازندران