تاثیر کاهش پروتیین قابل سوخت وساز همراه با افزودن لیزین و متیونین محافظت شده شکمبه ای بر عملکرد میش های آبستن افشاری

هدف از انجام این پژوهش، بررسی تاثیر کاهش پروتیین قابل سوخت وساز )متابولیسم( همراه با افزایش لیزین و متیونین محافظت شده شکمبه ای در پنج هفته آخر آبستنی بر عملکرد و فراسنجه های خونی میش های افشاری و بره ها بود. 25 راس میش یک بار زایش در قالب طرحکامل تصادفی نامتعادل با جیره های غذایی محتوای پروتیین قابل سوخت وساز کم همراه با لیزین و متیونین محافظت شده شکمبه ای ) LMP+LMRP ( و زیاد ) HMP ( به ترتیب 21 درصد کمتر ومعادل توصیه NRC 2117 ( تغذیه شدند. نتایج نشان داد که ماده خشک مصرفی، وزن بدن میش (در پایان دوره آبستنی، تغییرات وزن بدن از آغاز آزمایش تا هنگام زایش، وزن بدن بیست روز1/ پس از زایش تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت ) 15 P> (. تغییر کاهشی وزن بدن درهنگام زایش در تیمر HMP نسبت به LMP+LMRP 1/ بیشتر و به معنی دار بودن نزدیک ) 11 P< ( وبا مجموع وزن تولد همبستگی داشت. مقدار آغوز و ترکیبات شیر تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت، اما گرایش به افزایش تولید شیر در HMP در مقایسه با LMP+LMRP مشاهده شد.غلظت سوخت وسازگر )متابولیت(های خون تحت تاثیر کاهش پروتیین قابل سوخت وساز قرار نگرفت. درصد ایوزینوفیل و مونوسیت ها به ترتیب به طور معنی دار و نزدیک به معنی داری درHMP نسبت به LMP+LMRP بیشتر بود، تفاوت معنی داری بین دو تیمار از نظر دیگر یاخته های خونی مشاهده نشد. به طورکلی کاهش پروتیین قابل سوخت وساز از سطح توصیه NRC 2117 ( و ( جایگزین کردن آن با لیزین و متیونین محافظت شده شکمبه ای در پیش از زایش میش های نژاد افشاری، عملکرد میش را تحت تاثیر قرار نداد.

Keywords:

آبستنی , ایمنی , اسیدآمینه , پروتیین قابل سوخت وساز , گوسفند