تاثیر رویکرد سرمایه اجتماعی بر قابلیت دستیابی به توسعه پایدار شهری (مطالعه موردی: مناطق پنج گانه شهر زاهدان)

امروزه سرمایه اجتماعی به مثابه ابزاری مهم جهت دستیابی به توسعه پایدار از ابعاد محیطی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی تلقی مطرح شده است. ازآنجایی که در مناطق پنج گانه شهر زاهدان شاهد روند نابرابری ازلحاظ برخورداری از شاخص های توسعه هستیم لذا آگاهی از این میزان نابرابری جهت رفع آن و ایجاد تعادل و به منظور شکل دادن فضاهای مناسب و همگون و همچنین در جهت برنامه ریزی های صحیح و افزایش سرمایه اجتماعی مبتنی بر اصول توسعه پایدار ضروری به نظر می رسد. پژوهش حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی بوده که از طریق مطالعات کتابخانه ای و میدانی انجام شده و شیوه گردآوری داده ها، پیمایشی است. حجم نمونه استفاده از فرمول کوکران 385 نفر انتخاب گردید.. به منظور سنجش رابطه سرمایه در مناطق 5 گانه شهر زاهدان از آزمون T- test تک نمونه ای و ضریب پیرسون و مدل کمی کوپراس استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان گر آن است که بین سرمایه اجتماعی با ابعاد توسعه پایدار ارتباط معناداری وجود دارد، به طوری که سرمایه اجتماعی به ترتیب دارای بیشترین اثرگذاری بر قابلیت توسعه پایدار اجتماعی، کالبدی و زیست محیطی مناطق پنج گانه شهر زاهدان است.. البته ارزیابی سرمایه اجتماعی مناطق گوناگون شهر بیانگر تفاوت در قابلیت دستیابی این مناطق به توسعه پایدار است به گونه ای که به ترتیب منطقه یک شهر زاهدان (100=NJ)، منطقه پنج (3/88=NJ)، منطقه دو (4/46=NJ)، منطقه چهار (1/33=NJ) و درنهایت منطقه سه زاهدان (7/29=NJ)، دارای بیشترین تا کمترین قابلیت دستیابی به توسعه پایدار در کلیه ابعاد آن هستند

Keywords:

توسعه پایدار , سرمایه اجتماعی , مدل کوپراس , شهر زاهدان