حامد نسیانی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مهندسی عمران، آب و محیط زیست، دانشگاه شهید بهشتی
مجتبی شوریان - استادیار، دانشکده مهندسی عمران، آب و محیط زیست، دانشگاه شهید بهشتی

نحوه و میزان تخصیص منابع آب در یک حوضه آبریز از اهمیت بسزایی برخوردار است. تخصیص منابع آب هنگامی با مشکل روبرو خواهد شد که میزان آورد نسبت به مقدار نیاز ذینفعان کمتر باشد به همین منظور روشهای گوناگونی برای تخصیص بین ذینفعان وجود دارد. یکی از این روشها نظریه ورشکستگی است. هدف از این مقاله تخصیص منابع آب بین ذینفعان حوضه مخزن سد طالقان که شامل شرب، کشاورزی و محیط زیست، ضمن در نظر عدم قطعیت سری زمانی دبی ورودی می باشد. دو روش نظریه ورشکستگی CEL و CEA برای سالهای که میزان آورد به مخزن نسبت به نیاز ذینفعان کمتر است به عنوان سالهای خشکسالی شناخته می شود نتایج گویای این مطلب است که در روش CEA تمامی نیازهای محیط زیست در 3 سناریوی وضع موجود، خوش بینانه و بدبینانه به طور %100 تامین شده است بر خلاف روش CEL که در سناریو وضع موجود %5 و در سناریو خوش بینانه %36 درصد و در سناریو بد بینانه بدون تامین منابع آبی بوده است. با توجه به نتایج بدست آمده روش CEA به عنوان روش مناسب برای تامین نیاز زیست محیطی پیشنهاد می گردد

برنامه ریزی تخصیص منابع آب، عدم قطعیت، نظریه ورشکستگی، سد طالقان