ناصر سیف اللهی - استاد یار گروه مدیریت و اقتصاد دانشگاه محقق اردبیلی

نوآوری سازمانی در ارتباط با طراحی و اجرای سنجیده ی تغییرات در محصولات، خدمات، ساختارها و یا فرآیندهای یک سازمان می باشد. برای سازمان ها اهمیت تغییرات و یادگیری عموما در این است که بافت کسب و کار با آن مواجه بوده و بیش تر سازمان ها نیازمند آن هستند. این بافت کسب و کار بوسیله ی عوامل گوناگونی از جمله تغییر سریع و بنیادی در تکنولوژی ارتباطات و کامپیوتر، و همچنین فرآیندهای جهانی شدن و بین المللی شدن شکل می گیرد. بنابراین برای بیش تر سازمان های کسب و کار، توسعه ی مداوم و خلق نوآوری برای حفظ موقعیت رقابتی خود ضروری است. در سطح فهم معمولی، نوآوری اغلب به عنوان یک فرآیند خلق دانش شناخته می شود. بنابراین، بر اساس این دیدگاه خواه با توسعه یک محصول جدید، یا تغییر شیوه های کار در یک سازمان، نوآوری عبور از حوزه دانش موجود و توسعه دانش و دیدگاه های جدید است. این ایده در این جا به چالش کشیده شده است. همان گونه که خواهید دید، بیش تر نوآوری های سازمانی نسبتا فزاینده در ماهیت و متضمن بهبود دانش موجود، تا تغییر شکل و جایگزین کردن آن می باشد. بعلاوه، در حالی که خلق دانش یکی از جنبه های مهم فرآیندهای نوآوری است، همچنین توانایی جستجوی و شناسایی دانش بیرونی مرتبط، بکارگیری دانش موجود در بافت های جدید، شناخت و جذب دانش بیرونی ناشناخته و ترکیب و ادغام انواع مختلف دانش نیز حایز اهمیت است. بنابراین فرآیندهای نوآوری بیش تر از فرآیندهای خلق دانش مهم هستند

پویایی های نوآوری و فرایندهای دانش، خلق دانش