مجید کفایی قاینی - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب
محمدامین عزیزمقدم - دانشجوی کارشناسی دانشگاه تربیت دبیرشهیدرجایی تهران

کاربرد مواد طبیعی سلولزی از دیرباز، در صنایع مختلف از جمله معماری همیشه مورد توجه بوده است. چوب و الیاف سلولزی از شناخته شده ترین و پرکاربردترین مصالح مورد استفاده در صنعت ساختمان سازی می باشند. یکی از مهمترین مواد مورد استفاده در ساخت تزیینات معلق و آویخته در معماری سنتی ایران، استفاده از طناب سازو(الیاف خرما) می باشد که در ساخت و برپایی مقرنس ها به عنوان تنها عنصر کششی و استحکام بخش نقش اتصال مقرنس به پس طاق را ایفا می نمایند. الیاف بافته شده درخت نخل اگرچه دارای استحکام بسیار زیادی می باشد ولی با گذشت زمان، دچار آسیب دیدگی ها و فرسودگی های فراوان محیطی می گردد که در صورت ادامه روند تخریب، پایداری و ایستایی مقرنس را با خطر جدی مواجه می نماید، لذا برای برطرف کردن نقایص موجود و بهینه سازی آن، با استفاده از مواد کامپوزیت، ضمن دستیابی به ماده ای جدید، به خواص و پایداری بهتری نیز دست یابیم. بررسی نتایج مربوط به مقاومت کششی و خمشی کامپوزیت های ساخته شده با اعمال 18 تیمار نشان داد که از بین سه عامل متغیر مورد بررسی(درصد الیاف، نوع الیاف و نوع پلیمر) در ساخت این کامپوزیت ها، درصد الیاف مورد استفاده برای اختلاط با پلیمر دارای بیشترین تاثیر بوده است. استفاده از 40% الیاف تنه به همراه پلی پروپیلن بیشترین مقاومت کششی و خمشی را در کامپوزیت های ساخته شده موجب شده است، در نتیجه کامپوزیت های ساخته شده از اختلاط الیاف با پلی پروپیلن دارای مقاومت کششی و خمشی بیشتری نسبت به کامپوزیت های پلی اتیلن است.

الیاف خرما- سازو- عضو کششی- کامپوزیت- پایداری- مقرنس