گلناز قلعه خانی - استادیار بخش زبان های خارجی و زبانشناسی دانشگاه شیراز
شراره شفایی - کارشناس ارشد فرهنگ و زبان های باستانی
فیروزه افضل - کارشناس ارشد فرهنگ و زبان های باستانی

پژوهش حاضر به بررسی ریشه شناختی منتخبی از واژگان گویش زفره ای می پردازد که برای نسل جدید بومی و یا غیر بومی بیگانه اند. گویش زفره ایی – واقع در شمال شرقی اصفهان – از گویش های ایرانی دسته غربی، گروه گویش های مرکزی، شاخه جنوب شرقی می باشد. گویش های این گروه در نواحی مرکزی ایران، تقریبا حد فاصل همدان، تهران، اصفهان ویزد، که در قدیم ( ماد بزرگ ) خوانده می شد گویشور دارد. زبان ها و گویش ها به عنوان عوامل انتقال دهنده واژه ها، بیان کننده آداب و رسوم، ارزش ها و باورهای قومی، هویت، معنا، بازگشت به خویش وعامل مهم برقراری ارتباط و درک متقابل هستند. در فرایند زوال تدریجی و رو به خاموشی نهادن یک زبان واژه های اصیل بومی به شدت در معرض خطر فراموشی، تغییر و دگرگونی قرار می گیرند و در اینجاست که بررسی ریشه شناختی این عناصر زبانی در جهت بقا و حفظ زبان اهمیت ویژه ای می یابد. این پژوهش با ریشه شناسی تعدادی از این واژه های اصیل سعی در بازگرداندن و باز شناساندن هویت ایرانی دارد. گرد آوری داده ها به روش توصیفی – تحلیلی می باشد. در این مقاله هرگونه تحقیق در باره واژه ها بر دانش ریشه شناسی استوار است و واژه هایی که ریشه شناسی قطعی یا فرضی قابل قبولی می توان برای آن ها ارایه داد مدخل شده اند و با استفاده از منابع معتبر ریشه شناسی زبان های باستانی، ریشه های علمی تا حد امکان استخراج شده اند

زفره، ریشه شناختی، گویش، هویت ایرانی