اسلام و عقلانیت با تاکید بر آیه یک صد و سی ام سوره مبارکه بقره

از دیر زمان نسبت بین عقل و دین و یا عقل و وحی نظر بسیاری از اندیشمندان را به جلب کرد. کارکردهای اربابان کلیسا از یک طرف و آموزه های کتاب مقدس از سوی دیگر و نیز موج شکاکیت بعد از رنسانس، برخی را به ایمان گرایی سوق داد وبعضی را به عقل گرایی واداشت و فرض سازگاری بین آن دو را مشکل می نمود. دین اسلام که در غدیر به اکمال و اتمام رسید و مهیمن بر تمام ادیان است عقل را به عنوان یکی از حجت های الهی به جهان بشریت عرضه کرد که یک پایه شریعت را عقل و پایه دیگر آن را نقل تشکیل می دهد.در این صورت فرض ندارد بین شرع به عنوان مقسم با قسم دیگر خود به نام عقل تعارض و ناسازگاری واقعی به وجود آید. آیه یک صد و سی ام سوره مبارکه بقره،افرادی که از دین الهی حضرت ابراهیم علیه السلام اعراض می کنند را سفیه معرفی می کند. و سفیه یعنی بی خرد،احمق،جاهل . جاهل در مقابل عاقل عقل عملی کسی است که علی رغم بهره داشتن از عقل نظری، از عقل عملی طرفی نبسته و به جای اقبال از دین مقدس و بی تحریف الهی از آن اعراض می کند. که در این صورت به عالم جاهل معرفی می گردد. دین اسلام که ریشه آن به دین حضرت ابراهیم علیه السلام پیوند دارد و هر دو به یک اصل برمی گردد، اهتمام زیادی به عقلانیت دارد و گفتار فاقد هرگونه دلیل عقلی و استدلالی را مردود می داند. البته گزاره های دین اسلام محدود به فهم عقل نمی گردد اما چنان نیست که معارض با عقل و ضد آن باشد

Keywords:

عقلانیت , اسلام , سفیه , عالم عاقل , عالم جاهل