محمود احمد پور برازجانی - استادیار و عضو هیات علمی گروه اقتصاد کشاورزی دانشگاه زابل،
فهیمه یزدانی - دانشجوی دکتری گروه اقتصاد کشاورزی دانشگاه زابل

دانش بومی به عنوان راهکاری برای بهبود کاهش ناشی از آسیب محیطی و همچنین ایجاد زیرساختارها در محیط توسعه پایدار قابل طرح است به طوری که در بسیاری از کشورها مورد بحث واقع شده است این موضوع در ایران و سایر کشورها مورد تحلیل واقع می شود. هدف این مطالعه تبیین مطالعاتی است که در داخل کشور و خارج از آن به بررسی دانش بومی در زمینه ایجاد توسعه پایدار پرداخته است. روش مورد استفاده در این پژوهش به صورت توصیفی و تحلیلی می باشد و برای جمع آوری اطلاعات از رویکرد اسنادی استفاده شده است. یافته های مطالعه نشان می دهد که در جهت ایجاد توسعه پایدار در کشورهایی مانند مراکش و نیجریه از دانش بومی برای مدیریت مرتع به صورت محلی و شناخت فنوتیپ حیوانات اهلی استفاده می شود و در کشوری مانند سویس از این موضوع برای بهبود شرایط محیطی و کاهش آسیب های ناشی از فعالیت های محیطی و بهبود زیرساختارها استفاده می گردد. همچنین دانش بومی به عنوان وسیله ای برای ایجاد توازن محلی برای منابع کمیاب محیطی مورد استفاده می باشد. اثرات دانش بومی می تواند بر بهبود کیفیت زندگی، سیاست های دولتی در پرورش محلی محصولات منجر شود که توسعه پایدار و مصرف بهینه نهادهای کشاورزی را به همراه دارد.

توسعه پایدار، بومی سازی اطلاعات تجربی، دانش بومی فنی، دانش بومی اجتماعی و فرهنگی