مقایسه اثر بخشی روش های درمان دارویی و درمان تلفیقی (شناختی - رفتاری و دارویی) در کاهش نشانگان بالینی دانش آموزان مبتلا به نارسایی توجه/ بیش فعالی

بیش فعالی / نارسایی توجه از جمله اختلالاتی است که شیوع فراوانی دارد ( حدود 5 تا 10 در صد کودکان ) . این اختلال با ورود کودکان به مدرسه به طور مشخص مطرح شده و از نظر تحصیلی ، رفتاری و اجتماعی برای فرد و خانواده مشکلاتی را ایجاد می کند. از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان اثر بخشی دو روش درمان دارویی و تلفیق دارو درمانی و درمان شناختی رفتاری اجرا گردید . از بین 176 نفر دانش آموزپسر 13-7 ساله ارجاع شده به هسته مشاوره آموزش و پرورش در سال تحصیلی 94-93 به روش نمونه گیری در دسترس تعداد 45 نفر مبتلا به اختلال ADHD با استفاده از مصاحبه تشخیصی روانپزشکی و پرسشنامه CSI-4 انتخاب شدند .این افراد به طور تصادفی در سه گروه 15 نفره جای گرفتند .قبل از انجام هر نوع درمانی پیش آزمون از آنها به عمل آمد. متغیر مستقل شامل روش های درمانی بود که طی ده جلسه درمان بر روی گروه های درمانی به اجرا در آمد ، متغیر وابسته میزان نشانگان ADHD بود . روش مورد استفاده در گروه آزمایشی اول ، درمان دارویی با استفاده از داروی ریتالین به تجویز پزشک و در گروه آزمایشی دوم ، روش درمان تلفیقی یعنی ترکیب درمان دارویی با استفاده از ریتالین و درمان شتناختی رفتاری با روش آموزش به خود بود . گروه کنترل نیز در این مدت هیچ درمانی دریافت ننمودند . پس از یک هفته از پایان درمان، پس آزمون انجام شد. نتایج حاصله با استفاده از روش تحلیل کوواریانس، تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی لامتریکس مورد تجزیه قرار گرفت. شواهد حاصله نشان داد که روش های درمان دارویی و درمان تلفیقی ADHD (P< 0/01 و 1/41=118/313) اثر بخشی داشته اند. آزمون تعقیبی لامتریکس نشان داد که بین درمان دارویی و گواه (P< 0/01) بین درمان تلفیقی و گواه (P< 0/01) تفاوت معنادار وجود دارد. اما بین درمان دارویی و تلفیقی (P> 0/05) تفاوت معنادار وجود ندارد.

Keywords:

درمان دارویی , درمان تلفیقی (دارویی و شناختی رفتاری ) بیش فعالی / کاستی توجه